ΤΗ ΙΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Θεοδοσίου τού Κοινοβιάρχου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Στιχολογούμεν τήν α' στάσιν τού, Μακάριος ανήρ. Εις δέ τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. α'  Όσιε Πάτερ

Όσιε Πάτερ, θεοφόρε Θεοδόσιε, μεγάλως ηγωνίσω εν τή προσκαίρω ζωή, εν ύμνοις καί νηστείαις καί αγρυπνίαις, τύπος γενόμενος τών σών φοιτητών, νύν δέ συγχορεύεις μετά τών Ασωμάτων, Χριστόν απαύστως δοξολογών, τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον καί Λυτρωτήν, τόν υποκλίναντα τήν κάραν τώ Προδρόμω, καί αγιάσαντα τήν φύσιν τών υδάτων. Αυτόν ικέτευε, αυτόν δυσώπει Όσιε, δωρηθήναι τή Εκκλησία, ομόνοιαν, ειρήνην, καί μέν α έλεος. (Δίς)

Όσιε Πάτερ, θεοφόρε Θεοδόσιε, ευρούσα ως επόθει, τήν καθαράν σου ψυχήν, τού Πνεύματος η χάρις τού Παναγίου, σοί ενεσκήνωσεν ως άχραντον φώς, ού τή ενεργεία φαιδρώς ηγλαϊσμένoς, Χριστόν απαύστως δοξολογείς, τόν εν δυσί ταίς ουσίαις ένα Υιόν, τόν βαπτιζόμενον χειρί τή τού Προδρόμου, καί μαρτυρούμενον τή φωνή τή πατρώα. Αυτόν ικέτευε, αυτόν δυσώπει Όσιε, δωρηθήναι τή οικουμένη, ομόνοιαν, ειρήνην, καί μέγα έλεος. (Δίς)

Όσιε Πάτερ, θεοφόρε Θεοδόσιε, εικότως ηξιώθης τής μακαρίας ζωής, αγνεία καί ασκήσει ταύτην ευρών, ζών γάρ μετέστης πρός τήν άνω ζωήν, πάσι χαίρειν ειπών, καί σύν τοίς Ασωμάτοις, Χριστόν απαύστως δοξολογών, τόν εκ Παρθένου αφράστως σάρκα λαβόντα, καί καταδύσαντα τάς ημών αμαρτίας, εν τώ Bαπτίσματι, εν ρείθροις Ιορδάνου. Αυτόν ικέτευε, αυτόν δυσώπει Όσιε, δωρηθήναι τή οικουμένη, ομόνοιαν, ειρήνην, καί μέγα έλεος. (Δίς)

Δόξα... Ήχος β'

Όσιε Πάτερ, ως πόλιν ζώντος Θεού, εύφραναν τήν ιεράν σου ψυχήν, τού ποταμού τά ορμήματα, τού ύδατος τής αφέσεως, τού διελθόντος τόν Ιορδάνην, καί πάσι τοίς πέρασι, τής ευσεβείας τόν λόγον πηγάσαντος, Χριστού τού Θεού ημών, όν ικέτευε παμμάκαρ Θεοδόσιε, τού σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... ο αυτός

Υπέκλινας κάραν τώ Προδρόμω, συνέθλασας κάρας τών δρακόντων, επέστης εν τοίς ρείθροις, εφώτισας τά σύμπαντα, τού δοξάζειν σε Σωτήρ, τόν φωτισμόν τών ψυχών ημών.

Είσοδος, Φώς Ιλαρόν. Τό Προκείμενον τής ημέρας καί τά Αναγνώσματα.

Σοφίας Σολομώντος τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 3, 1-9)

Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού, καί ου μή άψηται αυτών βάσανος. Έδοξαν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι, καί ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτών, καί η αφ' ημών πορεία σύντριμμα, οι δέ εισιν εν ειρήνη. Καί γάρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης. Καί ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργετηθήσονται. Ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς, καί εύρεν αυτούς αξίους εαυτού. Ως χρυσόν εν χωνευτηρίω εδοκίμασεν αυτούς, καί ώς ολοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτούς. Καί εν καιρώ επισκοπής αυτών αναλάμψουσι, καί ως σπινθήρες εν καλάμη διαδραμούνται. Κρινούσιν έθνη, καί κρατήσουσι λαών, καί βασιλεύσει αυτών Κύριος εις τούς αιώνας, οι πεποιθότες επ' αυτώ, συνήσουσιν αλήθειαν, καί οι πιστοί εν αγάπη προσμενούσιν αυτώ, ότι χάρις καί έλεος εν τοίς οσίοις αυτού, καί επισκοπή εν τοίς εκλεκτοίς αυτού.

Σοφίας Σολομώντος τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 5, 15-23 & 6, 1-3)

Δίκαιοι εις τόν αιώνα ζώσι, καί εν Κυρίω ο μισθός αυτών, καί η φροντίς αυτών παρά Υψίστω. Διά τούτο λήψονται τό βασίλειον τής ευπρεπείας, καί τό διάδημα τού κάλλους εκ χειρός Κυρίου, ότι τή δεξιά αυτού σκεπάσει αυτούς, καί τώ βραχίονι υπερασπιεί αυτών. Λήψεται πανοπλίαν, τόν ζήλον αυτού, καί οπλοποιήσει τήν κτίσιν εις άμυναν εχθρών. Ενδύσεται θώρακα δικαιοσύνην, καί περιθήσεται κόρυθα, κρίσιν ανυπόκριτον. Λήψεται ασπίδα ακαταμάχητον, οσιότητα, οξυνεί δέ απότομον οργήν εις ρομφαίαν, συνεκπολεμήσει αυτώ ο κόσμος επί τούς παράφρονας. Πορεύσονται εύστοχοι βολίδες αστραπών, καί ως από ευκύκλου τόξου, τών νεφών, επί σκοπόν αλούνται, καί εκ πετροβόλου θυμού πλήρεις ριφήσονται χάλαζαι. Αγανακτήσει κατ' αυτών ύδωρ θαλάσσης, ποταμοί δέ συγκλύσουσιν αποτόμως, αντιστήσεται αυτοίς πνεύμα δυνάμεως, καί ώς λαίλαψ εκλικμήσει αυτούς. Καί ερημώσει πάσαν τήν γήν ανομία, καί η κακοπραγία περιτρέψει θρόνους δυναστών. Ακούσατε ούν, Βασιλείς, καί σύνετε, μάθετε, δικασταί, περάτων γής, ενωτίσασθε, οι κρατούντες πλήθους, καί γεγαυρωμένοι επί όχλοις Εθνών. Ότι εδόθη παρά Κυρίου η κράτησις υμίν, καί η δυναστεία παρά Υψίστου.

Σοφίας Σολομώντος τό Ανάγνωσμα

(Κεφ. 4, 7-15)

Δίκαιος εάν φθάση τελευτήσαι, εν αναπαύσει έσται. Γήρας γάρ τίμιον, ού τό πολυχρόνιον, ουδέ αριθμώ ετών μεμέτρηται. Πολιά δέ εστι φρόνησις ανθρώποις, καί ηλικία γήρως, βίος ακηλίδωτος. Ευάρεστος Θεώ γενόμενος ηγαπήθη, καί μεταξύ αμαρτωλών μετετέθη. Ηρπάγη, μή κακία αλλάξη σύνεσιν αυτού, ή δόλος απατήση ψυχήν αυτού, βασκανία γάρ φαυλότητος αμαυροί τά καλά, καί ρεμβασμός επιθυμίας μεταλλεύει νούν άκακον. Τελειωθείς εν ολίγω, επλήρωσε χρόνους μακρούς, αρεστή γάρ ήν Κυρίω η ψυχή αυτού, διά τούτο έσπευσεν εκ μέσου πονηρίας. Οι δέ λαοί ιδόντες, καί μή νοήσαντες, μηδέ θέντες επί διανοία τό τοιούτον ότι χάρις καί έλεος εν τοίς οσίοις αυτού, καί επισκοπή εν τοίς εκλεκτοίς αυτού.

Απόστιχα Στιχηρά Προσόμια τής Εορτής.

Ήχος δ'  Εδωκας σημείωσιν

Ίδε πώς περίκειμαι, τήν σήν εικόνα ήν έπλασα, υπέρ νούν ταπεινούμενος, ο κυριος έφησε. Τί ούν ξένον φίλε, ει καθυπoκύπτω, τή δεξιά σου ώς περ εις, τών σών συνδούλων καί περιβάλλομαι, γυμνούμενος τά ύδατα; τούς γυμνωθέντας γάρ βούλομαι, επενδύσαι ως εύσπλαγχνος, αφθαρσίαν αιώνιον,

Στίχ. Η θάλασσα είδε καί έφυγεν, ο Ιορδάνης εστάφη εις οπίσω,

Ώφθης σωματούμενος, αλλά νηδύς σε εδέξατο, ακατάφλεκτος μείνασα, κάμινος γάρ πόρρωθεν, ταύτην εικονίζει, μή φλέξασα Παίδας, εγώ δέ χόρτος ων πυρί, πώς επιθήσω χείράς σοι Δέσποτα; όν φρίττει τά ουράνια, καί τά επίγεια άπαντα; Ιησού παντοδύναμε, ο Σωτήρ τών ψυχών ημών.

Στίχ. Τί σοί εστι θάλασσα, ότι έφυγες; καί σοί Ιοράνη ότι ανεχώρησας εις τά οπίσω;

Σύ με εν τοίς ύδασι, τού Ιορδάνου απόπλυνον, ρύπον όλως μή έχοντα, ο Κύριος έφησε, καί η ρυπωθείσα, φύσις τών ανθρώπων, τή παραβάσει τού Αδάμ, αποπλυθείσα καινή γενήσεται, εμού βαπτιζομένου γάρ, η αναγέννησις άπασι, τοίς ανθρώποις δι' ύδατος, καί τού Πνεύματος γίνεται.

Δόξα... Ήχος πλ. δ'

Τού Στουδίτου

Τών Μοναστών τά πλήθη, τόν καθηγητήν σε τιμώμεν, Πατήρ ημών Θεοδόσιε, διά σού γάρ τήν τρίβον, τήν όντως ευθείαν, πορεύεσθαι έγνωμεν. Μακάριος εί, τώ Χριστώ δουλεύσας, καί εχθρού θριαμβεύσας τήν δύναμιν, Αγγέλων συνόμιλε, Οσίων ομόσκηνε καί Δικαίων. Μεθ' ών πρέσβευε τώ Κυρίω, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν... ο αυτός

Τά τών Αγγέλων στρατεύματα εξίσταντο, ορώντά σε σήμερον εν Ιορδάνη, γυμνόν εστώτα Σωτήρ εν τοίς ύδασι, καί τήν άχραντον κορυφήν σου υποκλίναντα, βαπτισθήναι υπό Ιωάννου, σού γάρ πτωχεύσαντος εκουσίως, ο κόσμος επλουτίσθη, Κύριε δόξα σοι.

Απολυτίκιον  Ήχος πλ. δ'

Ταίς τών δακρύων σου ροαίς, τής ερήμου τό άγονον εγεώργησας, καί τοίς εκ βάθους στεναγμοίς, εις εκατόν τούς πόνους εκαρποφόρησας, καί γέγονας φωστήρ τή οικουμένη, λάμπων τοίς θαύμασιν, Όσιε Πατήρ ημών Θεοδόσιε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Καί νύν...

Τής Εορτής  Ήχος α'

Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, η τής Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις, τού γάρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει σοι, αγαπητόν σε Υιόν ονομάζουσα, καί τό Πνεύμα εν είδει περιστεράς, εβεβαίου τού λόγου τό ασφαλές. Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός, καί τόν κόσμον φωτίσας δόξα σοι.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα  Ήχος δ'

Κατεπλάγη Ιωσήφ

Ιησούς ο τού Ναυή, εν Ιορδανη ποταμώ, διαβιβάζων τόν λαόν, καί τού Θεού τήν κιβωτόν, εσκιαγράφει τήν μέλλουσαν ευεργεσίαν, εικόνα γάρ ημίν αναμορφώσεως, καί τύπον αψευδή αναγεννήσεως, η μυστική διάβασις τών δύω, σκιαγραφεί εν τώ Πνεύματι, Χριστός εφάνη, εν Ιορδάνη, αγιάσαι τά ύδατα.

Δοξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα  όμοιον

Θεοφανείας ο καιρός, Χριστός επέφανεν ημίν, εν Ιορδάνη ποταμώ, δεύτε αντλήσωμεν πιστοί, ύδωρ αφέσεως τών αμαρτιών ημών, Χριστός, γάρ εν σαρκί επεδήμησε, τό πρόβατον ζητών τό θηριάλωτον, καί ανευρών εισήγαγεν ως εύσπλαγχνος, εις τόν Παράδεισον αύθις, Χριστός εφάνη, εν, Ιορδάνη, καί τόν κόσμον εφώτισε.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτο

Μετά τόν Πολυέλεον

Κάθισμα τού Οσίου

Ήχος γ'  Θείας Πίστεως

Θείας αίρων σου χείρας πρός ύψος, στύλος Όσιε φωσφόρος ώφθης, τών προσευχών ενταίς ακτίσι λαμπόμενος, πρός ουρανόν γάρ πτερώσας διάνοιαν, καί τών αρρήτων γενόμενος μέτοχος, όλος ήστραψας, Χριστόν τόν Θεόν αιτούμενος, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... τής Εορτής

Η Παρθένος σήμερον

Ο Δεσπότης σήμερον, εν Ιορδάνη επέστη, βαπτισθείς εν ύδασιν, υπό τού θείου Προδρόμου, άνωθεν ο Πατήρ δέ προσεμαρτύρει. Ούτός εστιν ο Υιός ο αγαπητός μου, καί τό Πνεύμα επεφάνη, εν ξένη θέα, περιστεράς επ' αυτόν.

Οι Αναβαθμοί, τό α' Αντίφωνον τού δ' Ήχου.

Οι Αναβαθμοί  Αντίφωνον Α'

·        Εκ νεότητός μου πολλά πολεμεί με πάθη, αλλ' αυτός αντιλαβού, καί σώσον Σωτήρ μου.

·        Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από τού Κυρίου, ως χόρτος γάρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.

Δόξα...

Αγίω Πνεύματι, πάσα ψυχή ζωούται, καί καθάρσει υψούται λαμπρύνεται, τή τριαδική Μονάδι ιεροκρυφίως.

Καί νύν...

Αγίω Πνεύματι, αναβλύζει τά τής χάριτος ρείθρα, αρδεύοντα, άπασαν τήν κτίσιν πρός ζωογονίαν.

Προκείμενον  Ήχος δ'

Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος τού Οσίου αυτού.

Στίχ. Τί ανταποδώσωμεν τώ Κυρίω.

Πάσα πνοή. Ευαγγέλιον, ο Πεντηκοστός.

Δόξα... Ταίς τού σού Οσίου...

Καί νύν... Ταίς τής Θεοτόκου...

Είτα τό Ιδιόμελον

Ήχος πλ. β'

Όσιε Πάτερ, εις πάσαν τήν γήν εξύλθεν ο φθόγγος τών κατορθωμάτων σου, δι' ών εν τοίς ουρανοίς, εύρες μισθόν τών καμάτων σου. Τών Δαιμόνων ώλεσας τάς φάλαγγας, τών Αγγέλων έφθασας τά τάγματα, ών τόν βίον αμέμπτως εζήλωσας. Παρρησίαν έχων πρός Χριστόν τόν Θεόν, ειρήνην αίτησαι ταίς ψυχαίς ήιμών.

Ο Κανών τής Εορτής μετά τών Ειρμών εις η' καί τού Αγίου εις ς'.

Ωδή α'  Ήχος β'

«Eν βυθώ κατέστρωσε ποτέ, τήν Φαραωνίτιδα, πανστρατιάν η υπέροπλος δύναμις, σαρκωθείς ο Λόγος δέ, τήν παμμόχθηρον αμαρτίαν εξήλειψεν, ο δεδοξασμένος κυριος, ενδόξως γάρ δεδόξασται».

Ως σοφός ταξίαρχος ημών, Πάτερ Θεοδόσιε, θεοπρεπώς τήν ωδήν προανάκρουσον, τώ επιδη μήσαντι, εις παγκόσμιον σωτηρίαν Χριστώ τώ Θεώ, καί τήν παναγίαν μνήμην σου, σύν εαυτώ δοξάσαντι.

Εξ ερήμου Πρόδρομος Χριστού, τής Ααρωνίτιδος, ο Ελισάβετ βλαστός προελήλυθεν, εν τή Κολυμβήθρα δέ, Θεοδόσιος γεννηθείς διά Πνεύματος, ερημοπολίτης γέγονε, τώ Ιησού επόμενος.

Βαπτισθέντος ρείθροις τού Χριστού, τής Ισραηλίτιδος, συναγωγής καθαιρείται τό φρύαγμα, εν τή Εκκλησία δέ, η ισάγγελος πολιτεία πεφύτευται, ήν ανεπιστρόφως ήνυσας, παμμάκαρ Θεοδόσιε.

Κοινωνός τού πάθους γεγονώς, Πάτερ δι' ασκήσεως, τού δι' ημάς τώ Σταυρώ ομιλήσαντος, επαξίως σύμμορφος, εχρημάτισας τής αυτού αναστάσεως, καί συγκληρονόμος γέγονας, τής δόξης Θεοδόσιε.

Θεοτοκίον

Νεανίδων θείων ο χορός, ενθεαστικώτατα, εν γυναιξί σε καλήν ασματίζουσι, Θεοτόκε Δέσποινα, καλλοναίς ωραϊζομένην θεότητος, τόν καλλοποιόν γάρ Λόγον, υπέρ λόγον απεκύησας.

Καταβασία

Βυθού ανεκάλυψε πυθμένα καί διά ξηράς οικείους έλκει, εν αυτώ κατακαλύψας αντιπάλους, ο κραταιός, εν πολέμοις Κύριος, ότι δεδόξασται.

Ωδή γ'

«Εξήνθησεν η έρημος, ωσεί κρίνον Κύριε, η τών εθνών στειρεύουσα, Εκκλησία τή παρουσία σου, εν ή εστερεώθη ή καρδία μου».

Ούδασι στεγάζων, τά υπερώα Κύριος σωματικώς τά ρείθρα, τού Ιορδάνου περιεβάλετο, εν ώ εστερεώθη η καρδία μου.

Οφώς εν Iορδάνη, τό θείον λάιμψας βλάστημα, τοίς επί γής θεόσδοτον, ευλογίας καί προαιρέσεως, αγαθής σε προφαίνει Θεοδόσιε.

Κατέλιπες τόν κόσμον, καί τά εν τώ κόσμω Όσιε, τήν τελεσθείσαν γύμνωσιν, τού Δεσπότου εκμιμησάμενος, επί τού Ιορδάνου Θεοδόσιε.

Τόν Σταυρόν τού Σωτήρος, επ' ώμων άρας έδραμες, επί τόν τούτου τάφον, ελάφου δίκην επί υδάτων πηγάς, σωτηρίους παμμάκαρ Θεοδόσιε.

Θεοτοκίον

Τά τάγματα εξέστησαν, τών Αγγέλων Πάναγνε, καί τών ανθρώπων έφριξαν, αι καρδίαι επί τώ τόκω σου, διό σε Θεοτόκον πίστει σέβομεν.

Καταβασία

Ισχύν ο διδούς τοίς Βασιλεύσιν ημών Κύριος, καί κέρας χριστών αυτού υψών, Παρθένου αποτίκτεται, μολεί δέ πρός τό Βάπτισμα, διό πιστοί βοήσωμεν, ουκ έστιν Άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος πλήν σου Κύριε.

Κάθισμα  Ήχος πλ. δ'

Τήν Σοφίαν καί Λόγον

Εγκρατεία καί πόνοις καί προσευχαίς, τήν ψυχήν σου κοσμήσας θεοπρεπώς, γέγονας συμμέτοχος, τών Οσίων Αοίδιμε, καί τών θαυμάτων όντως, χαρίσματα έλαβες, τού ιάσθαι τάς νόσους, τών πίστει τιμώντων σε, όθεν καί Δαιμόνων, απελαύνων τά πλήθη, παρέχεις ιάματα, τοίς ανθρώποις τή χάριτι, θεοφόρε Θεοδόσιε. Πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ, τών πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, τοίς εορτάζουσι πόθω, τήν άγίαν μνήμην σου.

Δόξα... τό αυτό

Καί νύν... τής Εορτής

Ιορδάνης τώ ρείθρω καθυπουργεί, Ιωάννης εκτείνει χείρα φθαρτήν, φανέντος σου Αόρατε, εν σαρκί πρός τό βάπτισμα, αλλ' ο μέν εστρέφετο, εις τά οπίσω φόβω, ο δέ αύθις εκράτει, εν τρόμω τόν άφθαρτον, όντως ο Αμνός τού Θεού, η πηγή η αείζωος, πηγάς τε καί θαλάσσας, καί ανθρώπους ηγίασας. Η Τριάς γάρ επέλαμψεν, άνωθεν Υιόν σε ονομάζει ο Γεννήτωρ, καί τό Άγιον Πνεύμα συγκατέρχεται.

Ωδή δ'

«Ελήλυθας, εκ Παρθένου ου πρέσβυς ουκ Άγγελος, αλλ' αυτός ο Κύριος, σεσαρκωμένος καί έσωσας, όλον με τόν άνθρωπον, διό κραυγάζω σοι. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Εν ύδασι, κεφαλάς τών δρακόντων συνέτριψας, καί διά τού Πνεύματος, Λόγε Θεού ανεκαίνισας, όλον με τόν άνθρωπον, διό κραυγάζω σοι. Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Τού κλίναντος, κορυφήν τώ Προδρόμω μιμούμενος, Χριστού τό υπήκοον, καί τήν αρίστην ταπείνωσιν, Πάτερ Θεοδόσιε, πρός αρετών ανηνέχθης πύργον άσειστον.

Τή Παρθένω, καί Μητρί λειτουργήσας Χριστού τού Θεού, τήν ακαταμάχητον, χάριν εδέξω τού Πνεύματος, Πάτερ Θεοδόσιε, καί δυσμενείς αοράτους καταβέβληκας.

Τών Μάγων σε, τό αοίδιμον άντρον δεξάμενον, δωροφόρον έδειξε, τώ δι' ημάς βαπτισθέντι Χριστώ, πίστιν Θεοδόσιε, καί σύν ελπίδι αγάπην προσκομίζοντα.

Τοίς πάθεσι, τού Δεσπότου Χριστού δυναμούμενος, τό τής συνειδήσεως, πόθω ανέτλης μαρτύριον, Πάτερ Θεοδόσιε, τώ ζοφερώ προσπαλαίων κoσμοκράτορι.

Θεοτοκίον

Συνέλαβες, εν γαστρί σου ασπόρως, τόν Κύριον, καί τούτον εκύησας, σεσαρκωμένον τόν σώζοντα, κόσμον ταίς πρεσβείαις σου, διό σοι κράζομεν. Χαίρε αειπάρθενε Δέσποινα.

Καταβασία

Ακήκοε Κύριε φωνής σου, όν είπας, Φωνή βοώντος εν ερήμω, ότε εβρόντησας πολλών επί υδάτων, τώ σώ μαρτυρούμενος Υιώ, όλος γεγονώς τού παρόντος, Πνεύματος δέ εβόησε. Σύ εί Χριστός, Θεού Σοφία καί Δύναμις.

Ωδή ε'

«Μεσίτης Θεού καί ανθρώπων γέγονας, Χριστέ ο Θεός, διά σού γάρ Δέσποτα, τήν πρός τόν αρχίφωτον Πατέρα σου, εκ νυκτός αγνωσίας, προσαγωγήν εσχήκαμεν».

Εξάψας τόν νούν, τού ημάς εν ρείθροις καινουργήσαντος, σοφώς υπεστήριζες, καταβεβλημένον δι' ασκήσεως, κρεμαστήρσι τό σώμα, παμμάκαρ Θεοδόσιε.

Τόν βίον αεί, τού θανάτου θέμενος μελέτημα, εκδημήσαι σπεύδων τε, πρός τόν δι' ημάς επιφανέντα σαρκί, σεαυτώ εδομήσω, τόν τάφον Θεοδόσιε.

Τόν θάνατον Χριστού, τόν εκούσιον ο σός φοιτητής, ο κλεινός Βασίλειος, Πάτερ Θεοδόσιε μιμούμενος, τόν καινόν εγκαινίζει, τάφον αγαλλόμενος.

Θεοτοκίον

Ιδού εν γαστρί, Θεοτόκε πάναγνε, Χριστόν τόν Θεόν, υπέρ λόγον έσχηκας, ώσπερ Ησαϊας προσηγόρευσεν, υπέρ φύσιν τε τούτον, Θεογεννήτορ τέτοκας.

Καταβασία

Ιησούς ο ζωής αρχηγός, λύσαι τό κατάκριμα ήκει, Αδάμ τού πρωτοπλάστου, καθαρσίων δέ, ως Θεός μή δεόμενος, τώ πεσόντι καθαίρεται εν τώ Ιορδάνη, εν ώ τήν έχθραν κτείνας, υπερέχουσαν, πάντα νούν ειρήνην χαρίζεται.

Ωδή ς'

«Εν αβύσω πταισμάτων κυκλούμενος, τήν ανεξιχνίαστον τής ευσπλαγχνίας σου, επικαλούμαι άβυσσον. Εκ φθοράς, ο Θεός με ανάγαγε».

Αφθαρσίαν ημίν εδωρήσω Χριστέ, εν τή αναστάσει σου, όθεν Βασίλειος, ο ευκλεής θεράπων σου, καί θανών ώσπερ ζών, επιφαίνεται.

Ο καθαίρων τόν κόσμον βαπτίζεται, δι' εμέ βροτός, ο Θεός κατ' εμέ γεγονώς, όν εν δυσί ταίς φύσεσι, Θεοδόσιε μάκαρ εκήρυξας.

Γλυκασμόν ευφροσύνης Χριστώ τώ Θεώ, τώ τών Μυροφόρων τά δάκρυα τρέψαντι, εις χαράν Θεοδόσιε, οι κρουνοί τών δακρύων σου έσταξαν.

Θεοτοκίον

Συμπαθείας τής σής με αξίωσον, η τόν συμπαθέστατον Λόγον κυήσασα, τών τώ ιδίω αίματι, εκ φθοράς τούς ανθρώπους ρυσάμενον.

Καταβασία

Η φωvή τού λόγου, ο λύχνος τού φωτός, ο εωσφόρος, ο τού Ηλίου Πρόδρομος, εν τή ερήμω, Μετανοείτε, πάσι βοά τοίς λαοίς, καί προκαθαίρεσθε, ιδού γάρ πάρεστι Χριστός, εκ φθοράς τόν κόσμοv λυτρούμεvος.

Κοντάκιον  Ήχος πλ. δ'

Τή υπερμάχω

Πεφυτευμένος εν αυλαίς ταίς τού Κυρίου σου, τάς φανοτάτας αρετάς τερπνώς εξήνθησας, καί επλήθυνας τά τέκνα σου εν ερήμω, τών δακρύων σου τοίς όμβροις αρδευόμενα, αγελάρχα τών Θεού θείων επαύλεων, όθεν κράζομεν. Χαίροις Πάτερ Θεοδόσιε.

Ο Οίκος

Άνθρωπος μέν τή φύσει εχρημάτισας Πάτερ, αλλ' ώφθης συμπολίτης Αγγέλων, ως γάρ άσαρκον επί τής γής βιοτεύσας σοφέ, τής σαρκός άπασαν τήν πρόνοιαν απέρριψας, διό καί παρ' ημών ακούεις. Χαίροις, πατρός ευλαβούς ο γόνος, χαίροις, Μητρός ευσεβούς ο κλάδος. Χαίροις, τής ερήμου πολιστής παγκόσμιος, χαίροις οικουμένης φωστήρ ο πολύφωτος. Χαίροις, ότι εκ νεότητος ηκολούθησας Χριστώ, χαίροις ότι κατεμάρανας τής σαρκός τάς ηδονάς. Χαίροις, τών Μοναζόντων πρόξενος σωτηρίας, χαίροις, τών ραθυμούντων τρόπος παρηγορίας. Χαίροις, πολλούς εκ πλάνης ρυσάμενος, χαίροις, κρουνούς θαυμάτων δωρούμενος. Χαίροις, πτωχών τήν φροντίδα ποιήσας, χαίροις, ημών ο προστάτης καί ρύστης. Χαίροις, Πάτερ Θεοδόσιε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΑ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Θεοδοσίου τού Κοινοβιάρχου καί Καθηγητού τής ερήμου.

Στίχοι

·        Κοινού Θεοδόσιος Ηγεμων βίου,

·        Κοινή Μονασταίς εκβιώσας ζημία.

·        Ενδεκάτη ολοόν βίοτον λίπε Κοινοβιάρχης.

Τή αυτή ημέρα, η Σύναξις τών μυρίων Αγίων Αγγέλων. Τελείται δέ ένδον τού Μαρτυρίου τής Αγίας Αναστασίας εν τοίς Δομνίνου εμβόλοις, καί Μνήμη τού Αγίου Στεφάνου, τού εν Πλακιδιναίς, καί τού Αγίου Θεοδώρου καί Αγαπίου τού Αρχιμανδρίτου.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Μάϊρος αικιζόμενος τελειούται.

Στίχοι

·        Μάϊρος εκραύγαζεν, ών εν αικίαις.

·        Μή δειλιάς Mάϊρε, πλήττου καί στέφου.

Τή αυτή ημέρα, ο Όσιος Βιτάλιος εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

·        Καί πνεύμα δόντα Βιτάλιε Κυρίω,

·        Τά πνεύματα φρίττει σε τής πονηρίας.

Ταίς αυτών Αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

«Αντίθεον πρόσταγμα παρανομούντος, τυράννου μετάρσιον, τήν φλόγα ανερρίπισε, Χριστός δέ εφήπλωσε, θεοσεβέσι Παισί, δρόσον τήν τού Πνεύματος, ο ών ευλογημένoς καί υπερένδοξος».

Ορείθρα φλογίζοντα τήν αμαρτίαν, καί φλόγα δροσίζουσαν, ανθρώπων γένος Κύριε, εν τώ σώ Βαπτίσματι, συνάψας Λόγε Θεού, ο υπερυψούμενος Θεός, ευλογημένος καί υπερένδοξος.

Τώ κάμινον τεύξαντι τόν Ιορδάνην, σαυτόν ως θυμίαμα, ολοκαυτώσας Όσιε, καί φλόγα ουράνιον, αψευδές σύμβολον, θείας επινεύσεως λαβών, σηκόν ιδρύσω ψυχών σωτήριον.

Τοίς σοίς στρατηγήμασι τά τού Μωσέως, υπείκει τής χάριτος, επιφανείσης Όσιε, εχθρούς αοράτους γάρ, καταστρεψάμενος, πόλιν επουράνιον ο σός, κληροδοτείται λαός Πανεύφημε.

Τώ ρείθροις ενθάψαντι τήν αμαρτίαν, σαυτόν ενδιαίτημα, εδράσας Θεοδόσιε, θεάρεστον τέμενος επωκοδόμησας, φέρειν ακατάπαυστον ωδήν, νομοθετήσας εν πολυγλώσσοις φωναίς.

Τών Παίδων μιμούμενος τήν παρρησίαν, τυράννου πυρίπνοον, απειλήν εξεφαύλισας, σοφώς προϊστάμενος τής Εκκλησίας Χριστού, Πάτερ Θεοδόσιε, δι' ήν εκών ωράθη, σαρκί σταυρούμενος.

Θεοτοκίον

Πανάχραντον σύλληψιν, άχραντον τόκον, σύ μόνη υπέδειξας, Παρθένος διαμείνασα, Θεόν γάρ συνέλαβες, τόν υπέρ πάντων Αγνή, άνθρωπον γενόμενον, πιστών εις σωτηρίαν καί απολύτρωσιν.

Καταβασία

Νέους ευσεβείς, καμίνω πυρός  προσομιλήσαντας, διασυρίζον πνεύμα δρόσου, αβλαβείς διεφύλαξε, καί θείου Αγγέλου συγκατάβασις, όθεν εν φλογί δροσιζόμενοι, ευχαρίστως ανέμελπον. Υπερύμνητε, ο τών Πατέρων Κύριος, καί Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η'

«Κάμινος ποτέ, πυρός εν Βαβυλώνι, τάς ενεργείας διεμέριζε, τώ θείω προστάγματι, τούς Χαλδαίους καταφλέγουσα, τούς δέ πιστούς δροσίζουσα, ψάλλοντας. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Κάμινος ποτέ, εν Βαβιλώνι ρείθρα, τού Ιορδάνου εξεικόνισε, τώ θείω Βαπτίσματι, εναντίους καταφλέγουσα, τούς δέ πιστούς δροσίζουσα κράζοντας. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Τών σωματικών, παθών προεκδημήσας, τής εκδημίας Θεοδόσιε, εν τοίς κενεώσι τής γής, τών υδάτων εξαιρούμενος, τώ νεανία δείκνυσαι, κράζοντι. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Γέγονε τών σών, χειρών η ευλογία, τό τού εν ρείθροις βαπτισθέντος Χριστού, θειότατον πρόσταγμα, τή ανίκμω γονιμώτατον, ύδωρ καί θάλπων ήλιος, κόκκος γάρ εις πολύχουν, σίτον ασπόρως ετρέφετο.

Γνόφον νοητόν, φωτός τού θειοτάτου, σύ υπεισδύνας Θεοδόσιε, καί πλάκας δακτύλω Θεού, εγγραφείσας τή καρδία σου, τά ευσεβείας δόγματα, έφερες τοίς φοιτώσι, βίβλον ζωής παμμακάριστε.

Πίστιν αρραγή, τήν τής Αιμόρρου Πάτερ, εκμιμησάμενον τό γύναιον, τού ράκους αψάμενον, ώσπερ σκότος τώ εν σοί φωτισμώ τό πάθος εφυγάδευσε, γέγονας εκλογής γάρ, σκεύος τώ επιφανέντι Χριστώ.

Σέ τόν εκ Θεού, Θεόν εωρακότες, σωματικώς επιφανέντα Χριστέ, αρρήτως επέγνωμεν, τόν αόρατον Πατέρα σου, καί Πνεύμά σου τό Άγιον, κράζοντες. Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Σύ τόν τού Πατρός, αχώριστον εν μήτρα, θεανδρικώς πολιτευσάμενον, ασπόρως συνέλαβες, καί αφράστως απεκύησας, Θεόν ομού καί άνθρωπον, όθεν σε σωτηρίαν, πάντων ημών επιστάμεθα.

Καταβασία

Μυστήριον παράδοξον, η Βαβυλώνος έδειξε κάμινος, πηγάσασα, δρόσον, ότι ρείθροις έμελλεν, άϋλον πύρ εισδέχεσθαι ο Ιορδάνης, καί στέγειν σαρκί, βαπτιζόμενον τόν Κτίστην, όν ευλογούσι Λαοί, καί υπερυψούσιν, εις πάντας τούς αιώνας.

Ωδή θ'

«Ανάρχου Γεννήτορος, Υιός Θεός καί Κύριος, σαρκωθείς εκ Παρθένου, ημίν επέφανε, τά εσκοτισμένα φωτίσαι, συναγαγείν τά εσκορπισμένα. Διό τήν Πανύμνητον, Θεοτόκον μεγαλύνομεν».

Συνόδους εκήρυξας, θεόφρον Θεοδόσιε, τών σεπτών ισαρίθμους, Ευαγγελίων Χριστού, τό τής προαιρέσεως αίμα, μαρτυρικώ, προέμενος ζήλω, καί μάρτυς αναίμακτος, ευσεβιείας αναδέδειξαι.

Η δίκη τόν άδικον, ενδίκως κατεδίκασε, τής σής υπερορίας προεξορίσασα, καί διά βλασφήμων χειλέων, τήν δυσσεβή, ψυχήν εξελούσα, ζωής τε στερήσασα, τής ζωής τόν εχθρόν Όσιε.

Τών σών μεμνημένοι, διδαγμάτων Θεοδόσιε, εν δυσί ταίς ουσίαις, Χριστόν κηρύττομεν, δύω τάς θελήσεις ειδότες, τάς φυσικάς, καί τάς ενεργείας, καί τά αυτεξούσια, εν Θεώ τώ βαπτισθέντι σαρκί.

Φερώνυμος δόσις αγαθή, εκ τού τών φώτων Πατρός, τών ψυχών καί τών σωμάτων ιατρός πέφηνας, βρώσις ευθηνούσα καί πόσις, τών έν λιμώ τακέντων καί δίψει, γυμνών περιβόλαιον, καί πιπτόντων επανόρθωσις,

Μή παύση τήν ποίμνην σου, εφορών Πάτερ Όσιε, καί τής σής μεμνημένος καθυποσχέσεως, ής τάς τής ελπίδος αγκύρας, ως αρραγούς εξήψαμεν πέτρας, πρός Χριστόν μεσίτην σε, κεκτημένοι Θεοδόσιε.

Θεοτοκίον

Ως όρθρος ευρέθης πρωϊνός, εν τή τού βίου νυκτί, παρθενίας ακτίσι περιαστράπτουσα, τήν ανατολήν τού Ηλίου, τού νοητούτής δικαιοσύνης, ημίν φανερώσασα, Θεομήτορ πανσεβάσμιε.

Καταβασία

Απορεί πάσα γλώσσα, ευφημείν πρός αξίαν ιλιγγιά δέ νούς καί υπερκόσμιος, υμνείν σε Θεοτόκε, όμως αγαθή υπάρχουσα, τήν πίστιν δέχου, καί γάρ τόν πόθον οίδας, τόν ένθεον ημών, σύ γάρ Χριστιανών εί προστάτις, σέ μεγαλύνομεν.

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Τόν νούν καθάρας Όσιε, τής τών παθών συγχύσεως, τρανώς εδέξω τάς θείας, εμφάσεις τής υπερφώτου, καί τριλαμπούς θεότητος, παμμάκαρ Θεοδόσιε, τών ασκητών αγλάϊσμα, καί νύν πρεσβεύων μή παύση, υπέρ ημών θεοφόρε.

Τής Εορτής  όμοιον

Βαβαί τών θείων έργων σου, Σωτήρ μου παντοδύναμε! Θεός γάρ ών πρό αιώνων, Παρθένου μήτραν υπέδυς, καί σάρξ ατρέπτως γέγονας, καί ύδασιν απέπλυνας, τού Ιορδάνου Δέσποτα, βροτών τήν φύσιν τού ρύπου, τών ψυχικών αμαρτάδων.

Εις τούς Αίνους, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. α'  Χαίροις ασκητικών

Οίκον τών ιερών αρετών, προκαταστήσας σεαυτόν Θεοδόσιε, τόν θείον τής Θεοτόκου, κατηξιώθης ναόν, κατοικείν καί τούτον επισκέπτεσθαι, Θεού τήν λαμπρότητα, θεωρείν γάρ ηγάπησας, τής αληθούς δέ, νύν σκηνής τήν ευπρέπειαν, καί τήν άφραστον, καθοράς ωραιότητα, ήν περ εθεμελίωσεν, ο Ύψιστος Όσιε, καί κατοικίζει προθύμως, τούς πρός αυτόν ανανεύοντας. Αυτόν δωρηθήναι, ταίς ψυχαίς ημών δυσώπει, τό μέγα έλεος.

Πόνοις ασκητικοίς σεαυτόν, ανακαθάρας μιμητής εχρημάτισας, παμμάκαρ, τού σού Δεσπότου, τής γάρ κρασπέδων τών σών, αψαμένης πάθος εθεράπευσας, λιμώ τηκομένους, εν τή ερήμω δέ έθρεψας, εξ ακενώτου, χορηγών θησαυρίσματος, ως φερώνυμος, Θεού δόσις γενόμενος, Πίστιν δέ τήν ορθόδοξον, εκήρυξας Όσιε, τήν τού τυράννου μανίαν, αντ' ουδενός λογισάμενος, Χριστόν ικετεύων, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι, τό μέγα έλεος.

Φλόγα τής πρός Θεόν ακλινούς, καί διαπύρου καί θερμής αγαπήσεως, εξάψας τόν ουρανόθεν, άντεκομίσω πυρσόν, ευδοκίαν θείαν σοι μηνύοντα, ναόν αγιώτατον, αρετής παιδευτήριον, οικοδομήσαι, καί ψυχών φροντιστήριον, όν αρξάμενος, ευσεβώς ετελείωσας, ένθα καί τό πολύαθλον, κατάκειται σώμά σου, θήκαις οσίαις Παμμάκαρ, διαφερόντως τιμώμενον. Χριστόν δωρηθήναι, ταίς ψυχαίς ημών δυσώπει, τό μέγα έλεος.

Όντως έως σκηνής θαυμαστής, έως τού οίκου τού Θεού Θεοδόσιε, διήλθες αγαλλιάσει, καί ευφροσύνη ψυχής, ένθα ήχος Πάτερ εορτάζοντος, τερπνής ακουσάμενος, καί γλυκείας υμνήσεως, καί τής αφράστου, θυμηδίας καί τέρψεως, γενησόμενος, εν μεθέξει μακάριε, ής μόνης εφιέμενος, τήν σάρκα ενέκρωσας, ής καί επέτυχες θεία, δικαιοσύνη κοσμούμενος, Χριστόν ικετεύων, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι, τό μέγα έλεος.

Δόξα... Ήχος β'

Τών αρετών η κλίμαξ, υπογραμμός ανεδείχθη τοίς επί γής, τούτον ευφημήσωμεν, ως ασκητών εγκαλλώπισμα, εξασκήσας γάρ αληθώς, ώσπερ ο μέγας Αντώνιος, άμετρον ταπείνωσιν ενδειξάμενος, καί ποιμάνας τόν λαόν αυτού ευσεβώς εις μάνδραν αγίαν ενήλασεν, ού ο χορός τών Αγίων καθέστηκεν. Εκτενώς ούν βοώμεν. Μή επιλάθη, καί νύν τής ποίμνης σου, παμμάκαρ Θεοδόσιε, αλλά πρεσβείαις σου πρός Κύριον, σώσον ημάς δεόμεθα.

Καί νύν... ο αυτός

Σήμερον ο Χριστός, εν Ιορδάνη ήλθε βαπτισθήναι. Σήμερον Iωάννης άπτεται κορυφής τού Δεσπότου. Αι Δυνάμεις τών ουρανών εξέστησαν, τό παράδοξον ορώσαι μυστήριον. Η θάλασσα είδε καί έφυγεν, ο Ιορδάνης ίδων ανεστρέφετο. Ημείς δέ οι φωτισθέντες βοώμεν. Δόξα τώ φανέντι Θεώ καί επί γής οφθέντι, καί φωτίσαντι τόν Κόσμον.

Δοξολογία μεγάλη καί Απόλυσις

Εις τήν Λειτουργίαν

Τυπικά, καί εκ τού Κανόνος, Ωδή γ' καί ς'.

Προκείμενον  Ήχος βαρύς

Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος.

Στίχ. Τί ανταποδώσωμεν τώ Κυρίω.

Ο Απόστολος. πρός κορινθίους Β' Επιστολής.

Αδελφοί, ο Θεός ο ειπών εκ σκότους φώς λάμψαι...

Ζήτει Κυριακή ιε'.

Ευαγγέλιον κατά Ματθαίον

Είπεν ο κυριος, Πάντα μοι παρεδόθη...

Ζήτει τή ε' τής δ' Εβδομάδος τού Ματθαίου.

Κοινωνικόν

Εις μνημόσυνον αιώνιον έσται Δίκαιος. Αλληλούια